متاسفانه نمیدانم که نویسنده کیست . و برای من هم فرستاده اند . من هم با شما تقسیم میکنم
راه ایمان را به گستاخی باید پیمود، نه به ترس.
زیرا خداوند آنسوی گستاخی است ، نه این سوی تردید و ترس
گاهی اما برای رسیدن به او، نه طاعت به کار می آید و نه عبادت. و نه دعا. نه التماس ....
تنها بی باکی است که به کار می آید.
بی باکی عبور از آب و بی باکی گذشتن از آتش.
گذشتن از آتش اما نه به امید آنکه آتش گلستان شود و تو دانیال.
گذشتن از دریا اما نه به امید آنکه دریا شکافته شود و تو موسی.
آتش را به امید سوختن گذشتن و دریا را به امید غرق شدن.
جاده ایمان خطرناک است ، پر آب و پرآتش.
مسافرانی بی پروا می خواهد. آنقدر بی پروا که پا بر سر همه چیز بگذارند و از سر همه چیز بگذرند،
از سر دنیا و آخرت....
از سر بهشت و از سر جهنم.
آنان که می ترسند از لغزیدن و می ترسند از افتادن، به راه ایمان نمی مانند.
راه ایمان را به گستاخی باید پیمود، نه به ترس.
زیرا خداوند آنسوی گستاخی است ، نه این سوی تردید و ترس
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen