مطالعه کلام قرنتیان اول

  قرنتیان اول   باب ۱۳

  محبت

 ۱ اگر به‌ زبانهای مردم‌ و فرشتگان‌ سخن‌گویم‌ و محبت‌ نداشته‌ باشم‌، مثل‌ نحاس‌ صدادهنده‌ و سنج‌ فغان‌ کننده‌ شده‌ام‌.

 ۲ و اگر نبوت‌ داشته‌ باشم‌ و جمیع‌ اسرار و همه‌ علم‌ را بدانم‌ و ایمان‌ کامل‌ داشته‌ باشم‌ بحدی که‌ کوهها را نقل‌ کنم‌ و محبت‌ نداشته‌ باشم‌، هیچ‌ هستم‌.

 ۳ و اگر جمیع‌ اموال‌ خود را صدقه‌ دهم‌ و بدن‌ خود را بسپارم‌ تا سوخته‌ شود و محبت‌ نداشته‌ باشم‌، هیچ‌ سود نمیبرم‌.

 ۴ محبت‌ حلیم‌ و مهربان‌ است‌؛ محبت‌ حسد نمیبرد؛ محبت‌ کبر و غرور ندارد؛

 ۵ اطوار ناپسندیده‌ ندارد و نفع‌ خود را طالب‌ نمیشود؛ خشم‌ نمیگیرد و سوظن ندارد؛

 ۶ از ناراستی خوشوقت‌ نمیگردد، ولی با راستی شادی می کند؛

 ۷ در همه‌ چیز صبر می کند و همه‌ را باور می نماید؛ در همه‌حال‌ امیدوار می باشد و هر چیز را متحمل‌ می باشد.

 ۸ محبت‌ هرگز ساقط‌ نمیشود و اما اگر نبوتها باشد، نیست‌ خواهد شد و اگر زبانها، انتها خواهدپذیرفت‌ و اگر علم‌، زایل‌ خواهد گردید.

 ۹ زیرا جزئی علمی داریم‌ و جزئی نبوت‌ می نماییم‌،

 ۱۰ لکن‌ هنگامی که‌ کامل‌ آید، جزئی نیست‌ خواهد گردید.

 ۱۱ زمانی که‌ طفل‌ بودم‌، چون‌ طفل‌ حرف‌ می زدم‌ و چون‌ طفل‌ فکر می کردم‌ و مانند طفل‌ تعقل‌ می نمودم‌. اما چون‌ مرد شدم‌، کارهای طفلانه‌ را ترک‌ کردم‌.

 ۱۲ زیرا که‌ الحال‌ در آینه‌ بطور معما می بینیم‌، لکن‌ آن‌ وقت‌ روبرو؛ الان‌ جزئی معرفتی دارم‌، لکن‌ آن‌وقت‌ خواهم‌ شناخت‌، چنانکه‌ نیز شناخته‌ شده‌ام‌.

 ۱۳ و الحال‌ این‌ سه‌ چیز باقی است‌: یعنی ایمان‌ و امید و محبت‌. اما بزرگتر از اینها محبت‌ است‌.

بدون وجود محبت، چه عطیۀ زبانها و چه قدرت بیان و فصاحت و بلاغت، چیزی بیش از سر و صدای مزاحم و پوچ نخواهد بود. بدون وجود محبت، از انجام عمال صالحه و عام المنفعۀ خود هیچ سود روحانی نخواهیم برد. می دانیم که پیروان ادیان دیگر سعی می کنند که با انجام اعمال دینی و کارهای خیریه، خود را مقبول خدا سازند. آنها به فقرا کمک کرده از مال و دارایی خود انفاق و بخشش می کنند. چه بسا که حاضر باشند که بخاطر دین خود تحت جفا و شکنجه قرار گرفته و حتی مرگ را پذیرا شوند. ولی چرا؟ برای چه؟ تمامی این اعمال حسنه برای این است که در نهایت، ایشان در نظر خدا مقبول افتاده، از عذاب دوزخ در امان بمانند.

پولس رسول می گوید: اگر انگیزۀ ما از انجام اعمال خیریۀ نفع شخصی باشد و نه محبت واقعی، هیچ سودی عایدمان نخواهد شد. درست است که کارهای نیک و عام المنفعۀ ما ممکن است باعث کمک به فقرا و مردم گردد ولی اگر انگیزۀ انجام آن کارها محبت نباشد، کنندگان آن اعمال، از کردۀ خود هیچ سودی نخواهند برد. حتی مسیحیانی که بخاطر انجیل درکام آتش افتاده، شهید شوند، اگر نیّت قلبی شان از محبت خالی باشد، بازنده ای بیش نخواهند بود.

محبت ذات خداست چقدر از ذات خدا در ماست 

شخص پُر از محبت خشم نمی گیرد. اگر کسی به او توهین کرده و یا به وی آزار رساند، او آن را با سکوت و محبت تحمل خواهد کرد. کسی که محبت داشته باشد سوء ظن ندارد، وی کینه بدل نگرفته و حساب بدی های دیگران را نگاه نمی دارد. اغلب ما بدیهای اطرافیان خود را مدتها در خاطر خود نگاه داشته و مغز و دل خود را با چرک و کینه و سوء ظن نسبت به دیگران آلوده نگاه می داریم. بجای آنکه بدیهای دیگران را بدست فراموشی سپرده و نسبت به برادران و خواهران خود خوشبین باشیم، همیشه ایشان را مورد داوری و حکم قرار می دهیم. کسی که محبت داشته باشد، حساب بدی را نگاه نداشته و در پی انتقامجویی نیست.

 وجود کسی از محبت لبریز باشد، از ناراستی خوشوقت نمی گردد، چنین شخصی حتی نمی خواهد دربارۀ بدی و ناراستی حرف زند یا چیزی بشنود! حال آنکه بسیاری از ما دوست داریم که دربارۀ نقاظ ضعف دیگران صحبت کنیم و از بدیهای آنها مطلع شویم! چرا؟ چون زمانی که دیگران خوار و کوچک شوند، خود احساس بزرگی و اهمیت خواهیم کرد. ولی رویۀ محبت اینچنین نیست.
برعکس کسی که محبت داشته باشد با راستی شادی می کند. محبت و راستی همیشه همراه یکدیگر هستند، محبت دروغ نمی گوید و از دروغ خوش نمی گردد. (افسسیان ۴: ۱۵

زمانی که کسی را دوست داشته باشیم، تحمل اشتباهات و خطایای وی برایمان بسیار آسان خواهد بود. ولی اگر تحمل شخصی برایمان مشکل است، مطمئناً او را آنطور که باید و شاید دوست نداریم.
محبت همه را باور می نماید. زمانی که کسی را دوست داشته باشیم، باور کردن او سهل و راحت است و نسبت به گفته ها و حرکاتش شک نخواهیم داشت. بلی، ممکن است حتی آن کس از محبت و یا اعتماد ما سوء استفاده کند و یا به ما خیانت ورزد، ولی وظیفۀ ما محبت بی چون و چراست. ما بایستی به دیگران محبت داشته باشیم و از سوء ظن برکنار بمانیم.
محبت در همه حال امیدوار می باشد. وقتی کسی را دوست داریم، به او و آیندۀ او و موفقیت و خوشبختی او امیدوار خواهیم بود. محبت ما باعث می شود که به سلامت و خوشی و موفقیت وی امید داشته باشیم. امید داریم که قلب و روان و صحبتهایش خالی از ریا و تقلب باشد. و اگر حتی آن شخص دل ما را شکسته و یا بما خیانت ورزد، بازهم امیدمان را از وی قطع نمی کنیم. 

محبت درهمه چیز صبر می کند. محبت مغلوب بدی نمی شود (رومیان ۱۲: ۲۱). محبت در سخت ترین شرایط، صبر و استقامت از خود نشان داده، مغلوب شرایط بد وناگوار نخواهد شد، زیرا که قدرتی بالاتر از محبت وجود ندارد. 

محبتی که پولس از آن صبحت می کند از درون انسان سرچشمه نمی گیرد، بلکه منشأ آن روح القدس و خدای محبت است (اول یوحنا ۴: ۷). وجود محبت ناشی از عمل روح القدس در زندگی ماست (رومیان ۵: ۵). بیایید با خلوص نیّت دعا کرده، ازخدا بخواهیم که محبتش را در وجود ما ریخته و ما و کلیسا را از محبت خود لبریز کند تا بتوانیم بنوبۀ خود دیگران را مانند عیسی مسیح دوست بداریم. 

 فیض‌ عیسی خداوند و محبت‌ خدا ومشارکت روح‌القدس‌ همواره با جمیع‌ شما باد. آمین‌.